Lepszy zapach to tylko jedna z korzyści rzucenia palenia. Jest ich zdecydowanie więcej. Oto niektóre z nich.
Światowy Dzień Rzucania Palenia Tytoniu
Stan odżywienia organizmu i równowaga mineralna
Analiza Pierwiastkowa bez wychodzenia z domu
Procedura przeprowadzania Analizy Pierwiastkowej
Dlaczego wykonywać Analizę Pierwiastkową?
Dlaczego warto analizować skład pierwiastkowy włosa?
„Jeżeli nie znasz ojca choroby, to na pewno zła dieta jest jej matką.”
Czynniki takie, jak: dieta uboga w witaminy i mikroelementy, stres, niska aktywność fizyczna, szybki tryb życia, prowadzą do zachwiania równowagi pierwiastkowej w organizmie.
Jeśli stan nadmiarów i niedoborów pierwiastków utrzymuje się przez dłuższy czas, prowadzi do zaburzeń metabolicznych. Te zaburzenia w dalszej perspektywie mogą przyczyniać się do powstawania przewlekłych chorób (tzw. chorób cywilizacyjnych). Aby przeciwdziałać temu stanowi, warto stosować odpowiednie działania zmierzające do eliminacji szkodliwego wpływu czynników destrukcyjnych oraz uzupełniać niedobory. Wiele autorytetów, w tym słynny prof. Aleksander Ożarowski – ikona polskiego ziołolecznictwa, podkreśla, iż w dzisiejszej rzeczywistości „jesteśmy skazani na suplementację” (wywiad z prof. A. Ożarowskim „Skazani na suplementację” – wersja pełna).
Aby wiedzieć, co organizmowi jest niezbędne, a czego ma za dużo i prawidłowo określić jego potrzeby (w tym suplementacyjne), należy wykonać odpowiednie badanie – badanie dostarczające informacji o nadmiarach i niedoborach. Takim badaniem jest właśnie Analiza Pierwiastkowa Włosa (APW).
Co to jest Analiza Pierwiastkowa Włosa?
Glista ludzka
Glistnica jest wywoływana przez największego z nicieni – pasożyta ludzkiego jelita – glistę ludzką (Ascaris lumbricoides). Żeński osobnik dorosły sięga od 20 do nawet 45-50 cm, a męski osobnik dorosły od 15 do 30 cm. Dorosłe osobniki pasożytują w świetle jelita cienkiego człowieka. Samica może wyprodukować około 200 tysięcy jaj dziennie, które są wydalane z kałem. Jaja mogą być zapłodnione lub niezapłodnione. Te niezapłodnione nie są zaraźliwe. Zapłodnione jaja stają się infekcyjne po okresie od 18 dni do kilku tygodni, w zależności od warunków środowiskowych (optymalnych: wilgotne, ciepłe, zacienione gleby).
Z jaj inwazyjnych połkniętych przez człowieka, w jelicie cienkim wydostają się larwy, które przebijają się przez ścianę jelita do układu krwionośnego, z krwią wędrują do wątroby, serca i płuc. W płucach, po 9-14 dniach, przedostają się do pęcherzyków, by przez oskrzeliki, oskrzela, tchawicę, gardło, przełyk, żołądek trafić ponownie do jelita cienkiego. Larwy glisty potrzebują około 2 miesięcy na to, żeby przybrać postać dorosłą gotową do pasożytowania i zacząć się rozmnażać. Robaki dorosłe mogą żyć 1 do 2 lat. W sytuacji dużego namnożenia się glisty w jelicie cienkim pasożyt ten przechodzi do żołądka. Może też przedostać się do dróg oddechowych.
Jak dochodzi do zakażenia glistą ludzką
Do zakażenia glistą ludzką dochodzi najczęściej poprzez kontakt z zainfekowanym środowiskiem zewnętrznym, jak np.:
- kontakt z zanieczyszczoną jajami pasożyta wodą lub glebą;
- spożywanie niedokładnie umytych surowych warzyw i owoców;
- podczas zabawy dzieci np. w piaskownicy;
- podczas pracy w polu czy ogrodzie;
- przez kontakt ze zwierzętami.
Objawy zakażenia glistą ludzką (objawy glistnicy)
Pierwsze objawy zarażenia glistą mogą być różne, do często obserwowanych należą następujące dolegliwości:
- zaburzenia apetytu;
- bladość skóry, zmęczenie;
- zawroty głowy, bóle głowy, migreny;
- spadek ostrości wzroku oraz zaplenie spojówek;
- ostre bóle brzucha;
- nudności, wymioty;
- rozstroje jelit (biegunki, zaparcia);
- suchy kaszel, odkrztuszanie krwi;
- zwiększone wydzielanie śliny;
- zaparcia, niedrożność jelit;
- wysypka, świąd w odbycie;
- objawy alergii skórnych (świąd skóry, pokrzywki, wypryski, zmiany skórne) i nietolerancji (np.nietolerancji produktów mlecznych);
- napady astmy oskrzelowej;
- zwiększona drażliwość, pobudliwość nerwowa, napady histeryczne;
- obrzęk węzłów chłonnych, wątroby i śledziony;
- nieznaczny wzrost temperatury;
- czasami drgawki.
W późniejszym okresie zarażenia glistami pojawiają się:
- nieprzyjemne odczucia pod skórą;
- ślinotok;
- spadek apetytu;
- ból głowy;
- nocne ataki lęku;
- zgrzytanie zębów;
- zapalenie oskrzeli;
- duszności astmatyczne;
- niedokrwistość;
- infekcje dróg oddechowych.
Glista ludzka u dzieci
Glisty wywierają wyraźne działanie toksyczne, zwłaszcza u dzieci. Wyraża się ono m.in.: zahamowaniem rozwoju fizycznego i umysłowego dzieci intensywnie zarażonych oraz wzmożoną pobudliwością nerwową oraz problemami alergicznymi i astmatycznymi.
Diagnostyka glistnicy
Rozpoznanie glistnicy jest często przypadkowe – poprzez zauważenie glisty w kale chorego lub zwymiotowanej treści pokarmowej.
Wczesna diagnoza pozwala na zatrzymanie inwazji glisty na początkowym etapie, a tym samym zniszczenie źródła infekcji. Sprawdź obecność glisty wykonując test obciążeń w naszym gabinecie.
Najpopularniejsze stosowane diagnostycznie badanie kału polega na wykryciu jaj glisty w materiale oddanym do badania i potwierdza obecność dorosłych osobników w jelitach osoby diagnozowanej. Należy jednak pamiętać, że brak jaj w kale nie oznacza, że człowiek jest zdrowy (jeśli objawy wskazują na podejrzenia o glistnicy analizę należy wykonać kilkukrotnie lub wykonać test inną metodą – np. test obciążeń). Jaja w kale są obecne cyklicznie, a nie stale, co skutkuje niską wykrywalnością glisty w badaniach z kału. Skuteczność tego badania szacuje się na ok. 12-20%.
Jeśli masz podejrzenia co do możliwości zakażenia glistnicą:
- Wykonaj test obciążeń identyfikujący m.ni. glistę ludzką – badanie o skuteczności 95%.
- Zastosuj kurację oczyszczającą organizm z pasożytów i toksyn.
- Przestrzegaj zasad higieny osobistej i żywienia.
- Nie pij nieprzygotowanej wody.
- Starannie myj owoce i warzywa przed ich spożyciem.
- Pilnuj, aby dziecko nie wkładało brudnych rak do ust – np. podczas zabawy w piaskownicy.
- Ucz dziecko jak ważne jest mycie rąk przed jedzeniem, a także po wyjściu z toalety i po przyjściu z dworu.
- Jeśli posiadasz zwierzęta – systematycznie diagnozuj się pod kątem zakażeń pasożytami oraz odrobaczaj siebie, domowników, a przede wszystkim pupila.
Analiza pierwiastkowa włosa
Testy na pasożyty
Pasożyt jest organizmem żyjącym kosztem tzw. żywiciela, czyli innego organizmu, z którego czerpie on pożywienie. Na przestrzeni wielu setek lat, pasożyty tak dobrze przystosowały się do funkcjonowania wewnątrz ustroju człowieka, który dodatkowo nieustannie osłabia swój układ odpornościowy – naturalną barierę dla inwazji patogenów, że często nasz system immunologiczny nie jest w stanie zwalczyć zagrożenia i nie dopuścić do zakażenia. Natomiast pasożyty (nieproszeni goście żerujący na osłabionym cywilizacyjnie ustroju człowieka XXI w.) sieją spustoszenie w organizmie doprowadzając go do rozchwiania, zatoksycznienia, osłabienia i chorób, w konsekwencji zagrażając zdrowiu, a czasem nawet życiu.
Według statystyk i badań 70-80% osób ma szansę ulec zarażeniu. Zjawisko zarażania się pasożytami jest bardziej powszechne niż się nam wydaje. Nawet w najbardziej rozwiniętych krajach europy, chorobami wywołanymi przez pasożytnicze robaki – helminty – zarażony jest co trzeci mieszkaniec. Epidemiolodzy potwierdzają, że większość populacji na świecie jest nosicielami tych lub innych rodzajów pasożytów – od tasiemców do organizmów, widocznych dopiero pod mikroskopem.
Wbrew ogólnym opiniom, pasożyty nie żyją jedynie w jelitach. Mogę znajdować się w różnych miejscach nie tylko układu pokarmowego, ale całego ciała nie wyłączając mózgu. Organizm człowieka jest zarówno żywicielem pośrednim, jak i ostatecznym dla ponad pięćdziesięciu różnych pasożytów. Wśród ludzkich pasożytów wewnętrznych (endopasożytów) najbardziej znane i rozpowszechnione są pierwotniaki (np. lamblie, rzęsistki), nicienie (np. glista czy owsiki), płazińce (przywry, tasiemce) i grzyby (np. candida albicans).
Jak dochodzi do zakażenia pasożytami?
Najczęściej do zakażenia dochodzi poprzez zanieczyszczone jedzenie (skażona woda, nieumyte bądź niedomyte warzywa i owoce, niedogotowane mięso) oraz przez tzw.”brudne ręce” (kontakt z zakażonym zwierzęciem lub jego odchodami). Dzieci są grupą szczególnie narażoną, bo trudno im poznawać świat nie biorąc wszystkiego do buzi. W organizmie człowieka pasożyty wybierają sobie korzystne miejsce dla dalszego rozwoju. Mogą to być organy takie, jak jelito grube, jelito cienkie, płuca, wątroba, ale również tkanki, jak limfa czy krew a nawet mózg. Na skuteczny atak ze strony pasożytów narażone są oprócz dzieci osoby o osłabionej odporności immunologicznej.